Zum aktuellen Adventskalender 2024

Adventskalender 2014 der TU Chemnitz

Ne Max sei „Christbaamhannl“

Schwibbogen aus der Ausstellung 2014 in Stollberg.
Es sellt agntlich net sei, ober es gibt immer Leit, die of dan Standpunkt stinne, e Christbaam muss ganz frisch ogesaagt aus unnern Wald in dr Stub komme. Wenn sistn noch kaa Mensch an Weihnachtn denkt, do steign in unnern Dörfel de erschtn Karln schu in Wald rüm, un guckn, wu de schennstn Baaml stiehn. Dr Max gehäret ze dare Sort Leit. Dar hulet vür Gahrn net när sei Baaml aus'n Wald, sunnern machet aah noch e „Geschäft“ drmiet. Un dos kam esu: Er hatt sich wieder emol e racht schienes Baaml aus'n Forscht rausgeschnietn.

Weil er of'n Hamwaag an dr „Goldenen Höh“ vürbei musst, tot ne ene ganz damische Versuching ofachtn: Dr Dorscht war gruß – ober de Pfeng warn knapp. De Gaststub zug ne wie e Magnet aa. Also stellet't sei Baaml nüm in Huf un machte nei in dr Wertschaft.


„Ich hoo dir e Baaml hintn nüm gestellt“, esu begrüßet'r ne Wert, „wenn de epper aans brauchst, ich loss es dir halmwags geschenkt.“ Dar gucket sich den Baam aa, un weil's kaa schlachter war, hoot'r ne behalln. En grußn Kümmel un fufzich Pfeng hoot dr Max drfür verlangt. Do hoot dr Wert net lang gefackelt, un die zwaa wurn sich hannelsaanig. Mit dan enn Kümmel war ober ne Max sei Dorscht noch lang net vürbei. Weil's esu schie finster draußn wor, doss mr de Händ net vür Aagn sooch, hoot's aa kaner weiskriegt, wie er ben Waggieh dos Baaml wieder aus'n Huf langet un de Dorfstroß nunner machet.

Bei dr „Lind“ stellet'r is Baaml wieder in Huf nei, setzet sich nei in de Gaststub un verkafet bei dar Gelaagnhaat senn Christbaam e zwates Mol. Ne Wert gefiel er, un su hoot aah hierde dr Hannl net lang gedauert. Dr Max kassieret seine fufzich Pfeng, kippet sich senn Kümmel hinner dr Bind, un dr Garber-Wert rieb sich de Händ vür Fraad über dan preiswartn Eikaaf. Itze wur ober ne Max sei Dorscht erscht racht aagestachelt. Eh mr sich's versooch, klemmet'r sich sei Baaml wieder unnern Arm, un fort ging's wetter is Dorf zengstnunner. Ben Müller Rud an dr „Kutt“ blieb dr Max wieder Tratn. Er überlegt, öb'r dohiertn is Baaml net noch emol verkaafn, oder öb er besser eham gieh sellt.

Weil ober itze alles esu schie glatt gange war un dr Kümmel gar esu gut geschmeckt hoot, kehret er geschwind in dr „Kutt“ ei. De Klara, wos de Wertfraa war, ging aa geleich of sei Ahgebut ei und kafet ne Max dan Baam o. Kaum hatt dar senn Kümmel of'n Tisch, machet se unner en Vürwand geschwind naus in Huf. Wu doch die Klara ihr Labtog ewing zamnammerisch war, dacht se bei sich: „Sicher is sicher“, un stellet is Baaml nei dr Schupp. Un weil se ne Schlüsselbund Tag un Nacht vürn Bauch hänge hatt, wur aah geleich wieder zugesperrt.

Dr Max hatt sich drweil ausgerachnet: „Wenn de dos Baaaml in dr „Stadt Leipzig“ noch emol verkaafst, nort hast de dei Hei rei.“ Drüm hoot'r sich aah gar net lang aufgehalln. Zor Tür naus un nümm in Huf war aans. Wie'r ober ben Zaung ins Laare griff, dacht'r net annersch, als doß'r müßt olber warn. Vür lauter Schrack stand'r do wie ageleimt. Sei schiens Baaml war wag!

Itze blieb ne när noch dr Hamwaag. Wie er in dr Stub nei kam, freget ne sei Fraa: „Nu, wu hast de dä dei Christbaaml?“ „Gemaust hobn se's mir, wie ich gerod emol fer zah Minutn in der „Kutt“ war, üm mich ewing aufzuwärme.“ Dodrauf manet die ewing grnatig: „Dei Aufwärme kee ich schu.“ „Nu wart när, wenn ich die Kriebln drwisch, die verdammte Mausbrieh, danne werd ich's schu zeign, wos dos bedeit, ne Max is Christbaaml wagzenamme“, tot'r sich noch ereifern, ober dodrbei grinset'r in sich nei un dacht: „Wos ich in Mogn un in dr Tasch hoo, kaa mir kaner wagnamme. Un morgn ohmd gieht's wieder naus in Wald – in dr „Staadt Leipzig“ werd amende aa noch e Christbaam gebraucht.“